Πριν λίγες μέρες έλαβα στο mail μου το παρακάτω κείμενο… Πραγματικά έμεινα αποσβολωμένος καθώς το διάβαζα… σκέφτηκα ότι όλοι έχουμε υπάρξει ή είμαστε σε αυτή την θέση… το κείμενο του φίλου Jorge (για όσους τον γνωρίζουν ) ή @fotiakaifos (για όσους τον ακολουθούν) ήταν πραγματικά αφοπλιστικό… Βλέπεις ανήκει και αυτός στην χαμένη γενιά…!
Ακολουθεί το κείμενο χωρίς καμία παρέμβαση. Τα σχόλια δικά σας…
Αγγελίες Ευρέσεως Ελπίδας
Ακόμα ένα πρωινό. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Σηκώνεσαι το πρωί ενστικτωδώς. Δεν έχεις κάπου να πας αλλά πρέπει να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου για να μην νιώθεις άβολα συγκριτικά με τους «προνομιούχους εργαζόμενους». Φτιάχνεις καφέ και ανοίγεις τον υπολογιστή. Αναρωτιέσαι αν η σημερινή θα είναι η τυχερή σου μέρα. Οι ιστοσελίδες στο δίκτυο που επισκέπτεσαι συγκεκριμένες, ενώ την ίδια στιγμή πιάνεις τον εαυτό σου γεμάτο κυνισμό να κάνει λογοπαίγνια με τις ονομασίες τους:
Kariera.gr (Έχεις πάψει από καιρό να ονειρεύεσαι καριέρες. Ότι προκύψει).
Skywalker.gr (Περπατάς στον ουρανό αλλά είναι συννεφιασμένος και το μέλλον φαντάζει αδιόρατο).
Diorismos.gr (Νιώθεις ότι η ανεργία σ’ έχει διορίσει με καθεστώς μονιμότητας την οποία δεν μπορείς να καταγγείλεις ως απάνθρωπη και αντισυνταγματική).
Ξεπερνάς τον αρχικό σου κυνισμό και αναζητάς με προσοχή τις νέες αγγελίες που έχουν αναρτηθεί. Βρίσκεις μια που ταιριάζει στα προσόντα σου. Ξαφνικά διερωτάσαι τι σημαίνει η λέξη προσόντα. Ανατρέχεις στο βικιλεξικό και διαβάζεις: προσόν = κάθε ιδιότητα ή ικανότητα που αποκτά κάποιος είτε με τη μόρφωσή του είτε από τη φύση. Σκέφτεσαι αν η φύση σ’ έχει προικίσει με κάποιο προσόν πνευματικό ή σωματικό. Αν σ’ είχε προικίσει φαντάζεσαι ότι θα το ήξερες και προχωράς στην μόρφωση. Έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχεις κάνει μεταπτυχιακό και διαθέτεις και εργασιακή εμπειρία στο αντικείμενο σου. “Καλά τα κατάφερα” μονολογείς και επισυνάπτεις το βιογραφικό σου στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. “Το μήνυμα σας εστάλει”. Άραγε θα το διαβάσει κανείς; Και αν το διαβάσει θα μπορέσει να διακρίνει ότι πίσω από τα προσόντα κρύβεται ένας άνθρωπος και όχι κάποιος συλλέκτης πτυχίων και πιστοποιήσεων; Και σ’ εκείνο το σημείο καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο κάδος απορριμμάτων του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου είναι μεγάλη ανακάλυψη. Μ’ ένα κλίκ φαντάζεσαι τον εαυτό σου να προσγειώνεται απότομα σ’ ένα κάδο απορριμμάτων. Είσαι και επίσημα ένα ηλεκτρονικό σκουπίδι από άσσους και μηδενικά που δεν πιάνει πολύτιμο χώρο στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του κριτή σου. Πως να είναι άραγε ο κριτής; Φαντάζεσαι κάποιο στέλεχος του ανθρώπινου δυναμικού ντυμένο με το ακριβό του κουστούμι πίσω από ένα υπολογιστή. Περνάς μπροστά από την οθόνη του στριμωγμένος με χιλιάδες υποψηφίους. Αν τα προσόντα σου κριθούν ανεπαρκή ο Καίσαρας δείχνει με τον αντίχειρα προς τα κάτω και πέφτεις στο λάκκο ενός συστήματος που σε θέλει υποταγμένο και προσαρμοσμένο στις δικές του ανάγκες. Όταν οι ανάγκες του είναι εκπληρωμένες απλά σε βαφτίζει περιττό σε βάζει σε εφεδρεία. Αν ποτέ σε χρειαστεί θα σε καλέσει. Και αν ποτέ έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή εσύ θα φωνάξεις παρών και χαρούμενος γιατί βγήκες από το λάκκο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Και δεν θα κοιτάξεις ποτέ ξανά πίσω. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να συνεχίσεις να στέλνεις βιογραφικά, να αγωνιάς, να υποφέρεις οικονομικά και ψυχικά, να ψάχνεις να βρεις ένα ρόλο στην κοινωνία έστω και κομπάρσου.
Κοιτάς το κινητό σου. Έχουν να σε καλέσουν για συνέντευξη εδώ και μήνες. Καμιά φορά και όταν έβλεπες άγνωστο αριθμό να σε καλεί η καρδιά σου χτύπαγε δυνατά:
“O κύριος Γιώργος;” άκουγες μια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
“Μάλιστα” απαντούσες και το στομάχι σου σφιγγόταν από αγωνία.
“Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για ένα καινούργιο πακέτο κινητής και σταθερής τηλεφωνίας” έλεγε στο βάθος η φωνή και συ σιχτίριζες την απογοήτευση που για μια ακόμη φορά ήταν παρούσα στο ραντεβού σας.
“Δεν ενδιαφέρομαι ευχαριστώ” και έκλεινες απότομα το τηλέφωνο.
Η σκέψη του εξωτερικού εδώ και λίγο καιρό σε στριφογυρίζει. Η Αγγλία είναι η πρώτη σου επιλογή λόγω γλώσσας. Θυμάσαι μικρός την μητέρα σου ν’ απαντά όταν την ρωτούσες γεμάτος απορία γιατί πρέπει να πηγαίνεις στο φροντιστήριο Αγγλικών: “Θα σου χρειαστούν” και αναρωτιέσαι αν της είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι η χρησιμότητα τους θα έβρισκε άμεση εφαρμογή στην μετανάστευση του γιού της. Η ειρωνεία της ζωής σου κλείνει το μάτι. Πως να είναι η ζωή στην Αγγλία; Και αντανακλαστικά σου έρχεται στο μυαλό ο ήλιος και όχι η προοπτική μιας άγνωστης καθημερινότητας. Εκεί τον περισσότερο καιρό είναι κρυμμένος. Θα πρέπει να το συνηθίσεις. Πως όμως συνηθίζεται η απουσία του ήλιου σε κάποιον μεσόγειο που η ίδια του η ζωή του είναι άρρηκτα δεμένη με το λαμπρότερο σώμα του ουρανού; Το ένστικτο της επιβίωσης ξεπερνά κάθε “λεπτομέρεια”. Και ξαφνικά θυμώνεις γιατί σε διώχνουν από τον ίδιο σου τον τόπο. Ένα αόρατο χέρι γυρνάει μια υδρόγειο και μόλις η περιστροφή σταματήσει σε τοποθετεί στην ήπειρο και στην χώρα που η τύχη αποφάσισε. Όταν όμως η τύχη σου ορίζεται από κάποιον άλλο και όχι από σένα τότε δεν έχεις τον έλεγχο της ζωής σου. Και επομένως δεν φταις εσύ που είσαι άνεργος. “Και τότε ποιος φταίει;” αναρωτιέσαι. Οι σκέψεις αρχίζουν να βομβαρδίζουν το μυαλό σου. Ψάχνεις να βρεις την άκρη του νήματος σ’ ένα κουβάρι επιτηδευμένα μπερδεμένο. Η πραγματικότητα είναι όμως εδώ και περιμένει υπομονετικά να αφήσεις ανολοκλήρωτες τις σκέψεις σου. Πήγε μεσημέρι και το τηλέφωνο δεν χτύπησε. Άραγε να υπάρχουν κάπου καταχωρημένες αγγελίες ευρέσεως ελπίδας για να στείλω ένα βιογραφικό;
